Η «Θυσία», το κύκνειο άσμα του Αντρέι Ταρκόφσκι είναι - κατά τη γνώμη μου - μία από τις πιο σημαντικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, που δικαιούται απολύτως την ‘‘σφραγίδα’’ ενός από τα αριστουργήματα της 7ης Τέχνης.
Όσα θέλησαν να πουν, στις Κάννες το 1986, το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, το Βραβείο Καλλιτεχνικής Συνεισφοράς, το Βραβείο FIPRESCI και το Βραβείο της Οικουμενικής επιτροπής, θα μπορούσαν ίσως να συνοψισθούν στα όσα λέει στην εναρκτήρια σκηνή, σε ένα μονό μέσο πλάνο, ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας, που δεν είναι παρά ένα από τα πολλά ‘‘πρόσωπα’’ του ίδιου του Ταρκόφσκι, όπως ο Αντρέι του «Αντρέι Ριουμπλιόφ» του 1966, ο Κρις του «Σολάρις» του 1972, ο οδηγός του «Στάλκερ» του 1979, ο Αντρέι από τη «Νοσταλγία» του 1983, του ποιητή που αναζητά την «αλήθεια» και που όλες οι υπαρξιακές του αναζητήσεις μετουσιώνονται σε ποιητικές εικόνες, σχεδόν θεατρικά στημένες σκηνές και πλάνα μοναδικής ομορφιάς, που συνθέτουν μία σχεδόν μινιμαλιστική αλληγορία
Τα γενέθλια του Αλεξάντερ διακόπτονται από την είδηση πως ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει μόλις ξεκινήσει και η ανθρωπότητα βρίσκεται λίγο πριν τον ολοκληρωτικό αφανισμό της. Aν και άθεος, ο Αλεξάντερ θα προσφέρει στο Θεό την οικογένεια του, το σπίτι του ακόμη και τον μικρό του γιο προκειμένου να σωθεί ο κόσμος. Τελικά, ο Αλεξάντερ δεν είναι παρά ο ίδιος ο Ταρκόφσκι που σε μια έκρηξη μεγαλοσύνης απευθύνει μια ύστατη έκκληση για επιστροφή στην αθωότητα.
Σκηνοθεσία: Αντρέι Ταρκόφσκι
Σενάριο: Αντρέι Ταρκόφσκι
Πρωταγωνιστούν: Ερλαντ Γιόζεφσον, Σούζαν Φλίτγουντ, Αλαν Εντβαλ, Σβεν Γουόλτερ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου