Ελπίδα

Αρχές της δεκαετίας του ’90 στην Τουρκία ο Γκιουνέι και το έργο του καταξιώνονται ολοένα και περισσότερο. Στην Ιστικλάλ τζαντεσί στο Πέραν, μπρος στον κινηματογράφο «Ντουνιά σινεμασί», ουρές θεατών περιμένουν να δουν την «Ελπίδα», είκοσι χρόνια από τότε που είχε πρωτοπροβληθεί.
Η «Τζουμχουριέτ» αναγγέλλει την ταυτόχρονη προβολή του έργου σε Προύσα και Άδανα, ενώ πολιτικά και καλλιτεχνικά περιοδικά όπως Nokta και 2000 Dogru κάνουν εκτενή εγκωμιαστικά αφιερώματα. Η παγκόσμια αναγνώριση του Γκιουνέι αναγκάζει τις εφημερίδες να γράψουν «αυτό το κουρδόσπερμα, αυτός ο τσαμπουκάς βρωμοανατολίτης, ο αληταράς, ο νταβατζής και δολοφόνος, ο κομμουνιστής, εχθρός και διχαστής του έθνους» έγινε ο καλύτερος πρέσβης του ποιοτικού τούρκικου κινηματογράφου.

O Τζεμπάρ, φτωχός αμαξάς και πολύτεκνος οικογενειάρχης σε χαμόσπιτο των Αδάνων, αφού χάνει το δίκιο και τη δουλειά του μετά από ένα ατύχημα που του στοίχισε ένα άλογο, εναποθέτει το μέλλον του στην εύρεση ενός δήθεν θαμμένου θησαυρού. Μέρα-νύχτα σκάβει, διακινδυνεύοντας τα λογικά του. Είναι η “Ελπίδα” που τον κρατά ζωντανό σε τούτη την πρώτη σπουδαία ταινία του Γιλμάζ Γκιουνέι, παραγωγής 1970, η ίδια που διατρέχει και όλο το ανήσυχο, εκτός κυρίαρχου κυκλώματος τούρκικο σινεμά έκτοτε.