Το 1966, ο ήδη διάσημος θεατρικός σκηνοθέτης του Broadway, Mike Nichols, κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη. Για την είσοδό του αυτή στο χώρο του κινηματογράφου επιλέγει την μεταφορά ενός από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα της νεότερης εποχής, το δράμα "Who's afraid of Virginia Woolf?", του σπουδαίου θεατρικού συγγραφέα, Edwar Albee.
Δύσκολο και απαιτητικό το συγκεκριμένο έργο, εξίσου απαιτητικό αλλά και αβανταδόρικο το επί της οθόνης πρωταγωνιστικό δίδυμο: Elizabeth Taylor-Richard Burton. Εκρηκτικό ζευγάρι στη ζωή, εξίσου εύφλεκτη και η υποκριτική συνύπαρξη των δύο λαμπερών σταρ στο πανί. Ριψοκίνδυνο από την αρχή το εγχείρημα του Nichols, αλλά, όπως έχουμε ήδη πει τόσες φορές, το Hollywood ευνοεί μονάχα όσους δεν διστάζουν να ερωτοτροπήσουν με την τύχη και τον κίνδυνο.
Το έργο, σχεδόν πιστή μεταφορά του θεατρικού, διαδραματίζεται ένα βράδυ, ή καλύτερα λίγο πριν το ξημέρωμα, στο σπίτι ενός μεσήλικα καθηγητή πανεπιστημίου και της ευέξαπτης, ώριμης συζύγου του. Γυρνώντας από ένα πάρτι και σε κατάσταση προχωρημένης μέθης, θυμούνται πως έχουν προσκαλέσει κάποιο νεαρό ζευγάρι που μόλις γνώρισαν, προκειμένου να συνεχίσουν μαζί την βραδιά. Το αλκοόλ δεν σταματά στιγμή να ρέει άφθονο στα ποτήρια, ενώ μετά από λίγο καταφθάνουν οι καλεσμένοι. Εκείνος ψηλός, εμφανίσιμος και γεροδεμένος, νέο και πολλά υποσχόμενο απόκτημα της πανεπιστημιακής κοινότητας. Εκείνη εύθραυστη, σχεδόν διάφανη, με την λάμψη της νιότης να καλύπτει κάθε αδυναμία της. Τις λίγες ώρες που απομένουν πριν το ξημέρωμα, οι ζωές όλων πρόκειται να ανυψωθούν και έπειτα να σκορπιστούν βίαια στον αέρα. Αναμνήσεις, πόνος, οργή, απωθημένα, απελπισία και πάθη, θα βάλουν φωτιά σε μία νύχτα πνιγμένη στο ποτό και τον καπνό. Δύο ζευγάρια άγνωστα ως εκείνη τη βραδιά πρόκειται να φτάσουν στα όρια των αντοχών τους και ακόμα πιο πέρα. Το ξημέρωμα θα ρίξει φως τις πληγές τους.
Δεκατρείς υποψηφιότητες για Oscar και δύο βραβεία - αΑ γυναικείου για την Taylor στον συγκλονιστικότερο ρόλο της καριέρας της (αφιερωμένο σε όσους αμφιβάλλουν για τις ερμηνευτικές της ικανότητες), και βΑ γυναικείου για την Sandy Dennis- είναι η τυπική μονάχα αναγνώριση του κινηματογραφικού αυτού αριστουργήματος. Η αποτίμηση, όμως, δύσκολα μπορεί να γίνει σε όρους βραβείων και μνειών. Το έργο του Nichols είναι υπέρμετρα διεισδυτικό και πύρινο, ώστε να αντιμετωπιστεί απλώς ως μία άλλη μία - έστω σημαντική- κινηματογραφική δημιουργία. Αναμφίβολα, το πανί αποτελεί μονάχα την αφορμή, προκειμένου αμέτρητα θηριώδη μυστικά της ανθρώπινης ψυχής να ανασυρθούν και να ξεχειλίσουν τις κινηματογραφικές αίθουσες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που το εν λόγω έργο γράφτηκε με αρχικό προορισμό το ανέβασμά του στο σανίδι. Η σχεδόν θρασύτατη αμεσότητα και ο υπέρμετρος ρεαλισμός του, στοιχεία αμιγώς θεατρικά, σπανίζουν στα έργα της έβδομης τέχνης και εξασφαλίζουν κυρίως μέσα από τέτοιου είδους πετυχημένους «δανεισμούς».
Ένα ανελέητο, κανιβαλιστικό παιχνίδι (αυτό)εξόντωσης, μία βιτριολική αναμέτρηση των αντοχών, μία ωδή στις χαμένες ζωές. Υπέροχες, ανθρώπινες ερμηνείες, συγκίνηση και αγωνία. Ένα θεατρικό όνειρο εγκλωβίζεται στο σελιλόιντ και γεννά ένα σπαραξικάρδιο κινηματογραφικό αριστούργημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου